Staðfesting vígsluheita í skóginum í Ísafirði í júní 2010.  

Let us pray.  Gracious God, you are always faith­ful in your love for us.  Look mercifully upon Halldór and Preety,  who have come seeking your blessing.  Let your holy spirit rest upon them so that with steadfast love they may honor the promises they make this day through Jesus Christ our Savior. Amen.

The grace of our Lord Jesus Christ, the love of God, and the fellowship of the Holy Spirit be with you.

God is love, and those who live in love live in God
and God lives in them.  Amen.

This is truly a wonderful place, isn´t it?  All around us hills and slopes covered with grass and bushes and wild flowers and blueberry plants.  And the beautiful waterfall and lively rapids beside us.  Still higher  are the mountains that embrace us from all sides and point upwards to the sky as if to remind us of higher things.

This really is a consecrated place.  It is consegrated not by dedication to one special purpose but to a wealth of  various special purposes. 

When the father and mother of the bridegroom  were children, they used to come here withe their families on a picnic.  Later, they came here together with their children.  In those days you didn´t really need a whole lot to make a picnic.  Some sandwiches, hot coffe or choclate in a thermos, a blanket and you had a wonderful picnic, a movable feast, so to speak. 

And in the fall they would come here to pick blueberries and make from them wonderful juices and jams.  In those days the feeling to the place was that it was as if it were far away from the hustle and bustle of everyday life.  In a sense, it still is a little like that.

And I know that other people from Isafjordur present here today all have fond memories from this place.  All the memories, feelings and expectations connected to the place we are in and we bring with us here today help to make it consecrated in more  ways than can be enumerated.  And today there will be even more fond memories added to those already there.   

The memories of old and happy new memories being made here today help to make the place even more consecrated in the minds of all here present.

Because this is truly a joyous and memorable occasion, the bride and groom  having decided to seek blessings upon their wedding vows here in this beautiful place and we hope and pray that they and their families and friends will remember this special occasion with joy and that these memories will be a source of blessings and happiness in the years to come.

It is admirable that you have decided to receive a blessing for your marriage also here in Ísafjörður in the company of both your families after having entered marriage in a traditional ceremony in India.  It shows a deep respect for the culture and  values of both your homelands.  And this is what we all need, to be in touch with our roots in order to be whole, healthy and happy.   

Mutual understanding and respect are the corner­stone of every marriage and by seeking blessing in a Christian ceremony as well as a Hindu ceremony you give strong indication that you are building your marriage upon the strong foundations of mutual understanding and respect in addition to the love you have for each other. 

Love has many faces and many forms.  It can be seen as sudden infatuation.  It can be caring love. It can be  sharing love. It can also be the love that is friendship.  Last but not least love is also the giving love that does not ask for anything in return, but is ready to give all and sacrifice all for the benefit of the other person.  It is the love that loves even if the other person doesn´t respond.

Giving love is the most perfect of all love and marriage will ask of you to show also this giving love, the love of sacrifice where you give up things you find dear because of the love you have for your partner and your family.

This is the difference between a sudden attraction and a life long relationship built on true love. As you have given each other your hand you are also indicating that your love is so deep and so sincere that you will not try to change each other in any dramatic way. You will instead love each other the way you are.  Instead of trying to become same, you are ready to celebrate the difference that is between you as individuals and your respective cultures.

This beautiful act of yours has a bit of resemblence to the place you have chosen.   It is a wonderful thing to have this beautiful place in mind when you think back to this moment in your lives together.  May the memories and feelings you associate with this ceremony be a source of constant blessings like the stream beside us that flows down the hill, providing life-giving water on its way and finally finding rest in the great ocean that is the same ocean that touches the beaches of India and Iceland alike.

We pray with you that the Holy Spirit will guide and strengthen you,and that you may fulfil God's purposes for the whole of your earthly life together. Amen.

 Ferming á Eyri við Seyðisfjörð árið 1954

Fyrir nokkrum árum var ég staddur  í stofunni á Eyri við Seyðisfjörð við
Djúp að lokinni árvissri haustmessu .  Kirkjugestir gæddu sér á veglegum
veitingum og var margt spjallað, ekki síst um liðna tíð.  Rak ég þar augun í
mynd sem á voru þeir sr. Magnús Guðmundsson og sr. Friðrik Friðriksson ásamt
tveimur fermingarbörnum.  Lýsti ég áhuga á að fá afrit af þessari mynd og
var það fúslega leyft af öðru fermingarbarnanna sem þar var statt, Daðínu
Friðriksdóttir.  Sendi hún mér myndina skannaða ásamt annarri mynd af bát í
lendingunni á Eyri.  Veit ég ekki vel hvaðan sú mynd er fengin en en hún mun
vera skönnuð úr blaði eða bók.  Myndinni fylgdi þessi texti:  "Íbúar
Súðavíkurhrepps hafa átt kirkjusókn að Eyri í Seyðisfirði allt frá 12. öld.
Frá Súðavík var farið á bátum ýmist yfir að Kambsnesi og gengið yfir
Kambsnesháls að Eyri eða farið fyrir nesið og inn Seyðisfjörð.  Eftir að
vélbátar komu til sögunnar mun sú leið alltaf hafa verið farin.  Myndin er
frá lendingarstað við Eyri og sýnir kirkjugesti fara frá
fermingarguðsþjónustu 1954".    Báturinn á myndinni mun hafa verið annar
tveggja báta sem komu að Eyri þennan hvítasunnudag, því að komið var á
tveimur bátum til guðsþjónustu og var fjölskylda hvors fermingarbarnsins á
sínum bát.

Prestarir  á hinni myndinni eru auðvitað þeir séra Magnús Guðmundsson og
séra Friðrik Friðriksson. Fermingarbörnin eru Daðína Rannveig Friðriksdóttir
og Þórður Páll Engilbertsson.  Sagði Daðína mér að fermingarbörnin hafi
fundið til feimni vegna þess að þau voru að fermast þarna tvö saman og hafi
það minnt þau óþægilega á giftingu!  Fannst Daðínu skárra að hafa tvo presta
því yfirleitt væri einn látinn nægja þegar gift er.

Þegar myndin er tekin er sr. Magnús á förum úr prestakallinu, því honum
hafði þegar verið veitt Setbergsprestakall frá 1. júni þetta sama ár.

Seinna hef ég fengið óljósar fréttir af því að sr. Friðrik muni hafa verið
viðstaddur fermingu í Ögurkirkju sem fram fór á annan í hvítasunnu árið
1952.  Ártalið gæti verið eitthvað málum blandað, sennilega voru þeir
félagar saman í Ögri annan í hvítasunnu árið 1954.

Prédikun flutt í Eyrarkirkju við Seyðisfjörð 23. ágúst 2009

Guðspjall dagsins fjallar um fyrirgefningu. Umkomulítil kona leitar til Jesú í ótta um andlega heill. Samfélagið er búið að dæma hana og fordæma og eflaust hefur hún gert þá fordæmingu að sinni og litið sjálfa sig smáum augum. En eitthvað var það sem rak hana á fund Drottins, einhver von um að hann gæti gert hana heila á ný.

Af orðum Drottins í guðspjöllunum almennt má ráða, að fyrirgefning var var honum jafnan ofarlega í huga. Í 7. kafla Lúkasarguðspjalls er sagt frá þremur máttarverkum Jesú. Þar er sagt frá því er hann læknar þjón hundraðshöfðingjans. Það var vissulega mikið kraftaverk, því maðurinn var dauðvona. Þar er einnig sagt frá enn meira kraftaverki þegar hann reisir ungan mann frá dauðum. Og er hægt að hugsa sér meira kraftaverk en það að reisa látinn til lífs?

Já, því mesta og stærsta kraftaverkið sem sagt er frá í þessum sjöunda kafla Lúkasarguðspjalls það þegar hann fyrirgefur konunni, sem kölluð er bersyndug og sagt er frá í guðspjalli okkar. Fyrirgefning syndanna er mesta og stærsta kraftaverkið Jesús.

Hugsum málið. Þó svo að einstaklingi séu gefin einhver nokkur ár til góða hér í heimi, þá er það nú svo, að eitt sinn skal hver deyja. Sá sem öðlast fyrirgefningu og sátt hins vegar, rís upp til nýs og annars lífs en þess er hann eða hún átti fyrir. Þannig uppfyllir fyrirgefningin sárustu þörfina sem við finnum fyrir í lífi okkar, þörfina fyrir að lifa í sátt við okkur sjálf, í sátt við náungann og í sátt við Guð okkar.

Því fyrirgefning er sáttargjörð, sáttargjörð við sjálfan sig, sáttargjörð við náungann og sáttargjörð við almáttugan Guð. Fyrirgefning er líf í sátt og kærleika. Og líf í sátt og kærleika er það sem við erum fædd til í þessum heimi, tilgangur lífs okkar og markmið. Þetta vitum við öll innst inni. Þess vegna er það að þessi umræða skiptir okkur máli, hún snertir innsta kjarna tilveru okkar.

Það er sárt að fá ekki að reyna fyrirgefninguna, sáttina og kærleikann en finna í þess stað fyrir einmanaleika, sársauka og fjarlægð frá sjálfum sér og því sem okkur er ætlað að vera, fjarlægð frá náunga okkar, jafnvel þeim sem okkur standa næst, fjarlægð frá Guði okkar, sem við vorum sköpuð til að eiga samfélag við. En því miður þá er þetta veruleiki í lífi allt of margra.

Og það er einmitt þess vegna að sáttargjörðin, fyrirgefning­in sem Jesús veitir bersyndugu konunni í guðspjalli okkar, er stærsta kraftaverkið sem frá er sagt í þessum kafla Lúkasarguðspjalls, stærra en lækning á líkamlegum meinum og stærra en lífgjöfin sjálf sem sonur ekkjunnar eignaðist og sagt er frá í 7. kafla Lúkasarguðspjalls.

Því fyrirgefningin er gjöf annars lífs og meira lífs og betra lífs. Hún gefur hún sem dugar - ekki aðeins um hríð hér í heimi heldur um alla eilífð. Og lífið sem fyrirgefningin gefur er það líf sem við erum sköpuð til, líf í sátt við okkur sjálf, líf í sátt við annað fólk og líf í sátt við Guð okkar. Lífið sem fyrirgefningin gefur er líf í samfélagi við Guð kærleikans.

Nú er senn liðið eitt ár síðan íslenskt efnahagslíf hrundi. Sjaldan eða aldrei í sögu þjóðarinnar hefur meiri reiði ríkt meðal hennar, sjaldan eða aldrei hafa jafn margir orðið fyrir jafn miklum skaða og nú. Sennilega er enginn hér á landi sem ekki hefur orðið fyrir meira eða minna tjóni, og það sem er ef til vill sárara, sem er að horfa upp á ástvini, börn og barnabörn verða fyrir fjárhagstjóni, atvinnumissi og öðrum skaða.

Þjóðin er að ganga í gegnum sorgarferli, þar sem harmurinn og reiðin er í réttu hlutfalli við áfallið sem þjóðin varð fyrir. Sumir hafa spurt hversu missirinn var mikill í raun og veru, því þegar allt kemur til alls má spyrja hvort allt þetta mikla góðæri, öll velsældin sem virtist ríkja hér á landi um skeið hafi verið nema í orði en ekki á borði. Allt bendir til að ekki hafi verið innistæða fyrir öllu því sem á borðum var.

Áfallið er þó ekki minna fyrir það og ef til vill meira, því okkur finnst sem við höfum verið höfð að ginnungarfíflum.

En þar kemur að við verðum að gera upp liðna atburði og reyna að koma farinu heilu heim. Þjóðin þarfnast sáttargjörðar, þarfnast þess að fyrirgefa og verða fyrirgefið. Til þess þarf iðrun og til þess þarf kærleika. Það á við þjóðina sem heild og okkur, hvert fyrir sig sem einstakling.

Í guðspjalli okkar er sagt frá Símoni farísea sem furðaði sig og reyndar hneykslaðist á því að Jesús hefði samskipti við konuna bersyndugu. Reyndar gerði Jesús meira en það, hann fyrirgaf konunni syndir hennar og gaf henni gjöf nýs lífs. Símon farísei fann ekki til þess að hann þarfnaðist fyrirgefningar og hann var ánægður með sitt góða og syndlausa og réttláta líf, takk fyrir. Honum fannst ekki hann þurfa eins eða neins við yfir höfuð. Það var allt í lagi með hann. Það voru hinir sem voru ekki í lagi.

Þetta er varasamur hugsunarháttur. En því miður dálítið útbreiddur. Ef íslenska þjóðin á að ná sátt verður að líta til allra átta, líka í eigin barm. Við skulum varast að reisa múra sem koma í veg fyrir að þjóðin nái sáttum við sjálfa sig, nái að verða heil á ný. Í þjóðfélagi okkar eru stofnanir sem er ætlað að ganga úr skugga um sekt eða sakleysi fólks og við verðum að treysta þeim til að öllu réttlæti verði fullnægt.

Fyrirgefning og sáttargjörð þýðir ekki að sekir sleppi undan ábyrgð. Þvert á móti er það forsenda fyrirgefningu og sáttar að réttlæti ríki, að allir þeir sem sekir reynast, verði leiddir til ábyrgðar og lúti lögum Guðs og manna.  

Hér í þessu forna Guðshúsi leitar hugurinn til baka, til þess tíma þegar lífsbaráttan var enn harðari og miskunnarlausari en hún er í dag. Þá var auðveldara að sjá grunngildin í lífinu, að sjá að ef við stöndum ekki saman, er samfélaginu og sjálfu lífinu hætt. Kannske var líka auðveldara að sjá Guð, að skynja nærveru hans í lífi, sem var ekki eins auðvelt og verndað og það er í dag, hlutirnir ekki eins sjálfsagðir? Hver veit.

Við þörfnumst þess að skynja þörf okkar fyrir sátt við sjálf okkur, við náunga okkar og við Guð okkar. Þessi sátt er okkar í Kristi, sem gaf stærstu gjöfina, vann stærsta kærleiks- og kraftaverkið er hann gaf okkur líf sitt til að við megum lifa heil og sátt í samfélagi náðar og kærleika.